İftardan önce gittim Atik - Valde semtine
Kaç def´a geçtiğim bu sokaklar, bugün yine,

Sessizdir. Fakat Ramazan mâneviyyeti .
Bir tatlı intizara çevirmiş sükûneti;

Semtin oruçlu halkı, süzülmüş benizliler,
Sessizce çarşıdan dönüyorlar birer birer:

Bakkalda bekleşen fıkara kızcağızları
Az çok yakından sezdiriyor top ve iftarı.

Meydanda kimse kalmadı artık bütün bütün:
Bir top gürültüsüyle bu sahilde bitti gün.

Top gürleyip oruç açılan lâhzadan beri,
Bir nurlu neş'e kapladı kerpiçten evleri.

Yârab nasıl ferahli bu âlem, nasıl temiz!
Tenhâ sokakta kaldım oruçsuz ve neş'esiz.

Yurdun bu iftarından uzak kalmanın gamı
Hadsiz yaşattı ruhuma bir gurbet aksamı.

Bir tek düşünce oldu teselli bu derdime :
Az çok ferahladım ve dedim kendi kendime:

«Onlardan ayrılış bana her an üzüntüdür;
Mâdem ki böyle duygularım kaldı, çok şükür.»